بررسی بیان وبدیع در بخش حماسی شاهنامه

این پژوهش به بررسی جنبه های زیبا شناسی سخن فارسی از منظربیان و بدیع در بخش حماسی شاهنامه می پردازد. با توجه به اهمیت صور خیال و مقاصد ثانویه در شعر فارسی ، می توان با شناخت دقیق تری در شاهنامه و اشعار سرایندگان سبک خراسانی این دو مقوله را بررسی کرد و میزان تاثیرگذاری این آرایه ها را در بیان مفاهیم شعری دریافت نمود . هدف از این تحقیق بررسی و ذکر انواع آرایه های ادبی و تاثیر آن در بخش حماسی شاهنامه است . در این پژوهش بسامد و درصد مقایسه ای آرایه ها با نمودارهایی در پایان هر بخش آورده شد. نتایج حاصله نشان می دهد که در بخش مجاز علاقه های محل و حال و سبب و مسبب و در طرفین تشبیه ، حسی به حسی و از لحاظ موضوعی نیز ، حیوانات بشترین بسامد را به خود اختصاص می دهند. در قسمت استعاره باغ و گل و در بخش کنایه انسان ، اعمال و رفتار او از بسامد بالایی برخوردارند. در بین آرایه های بدیعی نیز ، مبالغه ، اغراق و غلو پرکاربردترین آنهاست . آمار و نتایج ارائه شده در این رساله می تواند راهگشایی برای پژوهندگان و دانشجویان ادبیات فارسی باشد.